کد مطلب:20680 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

اگر فردي در عين غيبت كردن بگويد: من غيبت نميكنم، بلكه صحبت است، آيا غيبت محسوب ميشود يا نه؟

سخن گفتن در غياب شخصي، در صورتي غيبت محسوب ميشود كه ويژگيهاي زيرا داشته باشد:

1. دربارة يكي از عيبهاي او باشد. يعني واقعاً چنين عيبي را داشته باشد. اما اگر عيبي را كه دارا نيست به او نسبت داده شود، تهمت خواهد بود، كه بدتر از غيبت است.

2. غيبت شونده، از شنيدن آن اذيت و ناراحت شود; گرچه آن عيب را دارد.

3. غيبت كننده، به قصد نقص وارد كردن، مذمت و عيبجويي بگويد; مثلاً با قصد مذمت بگويد: آن مرد نابينا، كوتاه قد، سياه رنگ، كوسه، لكنت زباندار و... .

4. بيان عيبتها، خواه جسماني، اخلاقي، عملي، زباني، خانوادگي، فاميلي و... باشد، و خواه عيبهاي شخص نزد ديگران معلوم باشد يا نباشد.

قرآن كريم، ميفرمايد: ...وَ لاَيَغْتَب بَّعْضُكُم بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَن يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَّحِيم;(حجرات،12) ...و هيچ يك از شما ديگري را غيبت نكند، آيا كسي از شما دوست دارد كه گوشت برادر مردة خود را بخورد؟! (به يقين) همة شما از اين امر كراهت داريد، تقواي الهي پيشه كنيد كه خداوند توبهپذير و مهربان است.

امام صادقميفرمايد: غيبت، آن است كه دربارة برادر مسلمانت چيزي را بگوئي كه خداوند پنهان داشته است و...(اصول كافي، كليني;، ج 4، ص 60، دفتر نشر فرهنگ اهلبيت:.)

و در جاي ديگر ميفرمايد: كسي كه به منظور عيبجويي و آبروريزي مؤمني، سخني نقل كند تا او را از نظر مردم بيندازد، خداوند او را از ولايت خودش بيرون كرده، به سوي ولايت شيطان ميفرستد، اما شيطان هم او را نميپذيرد.(همان، ج 2، ص 358 / ر.ك: تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 22، ص 176ـ195، دارالكتب الاسلامية.)